Ο ηρωισμός των λίγων αντίδοτο στον Μιθριδατισμό των πολλών
Αρθογραφεί η ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ:
1ο ετής φοιτήτρια του τμήματος Νοσηλευτικής του Πανεπιστημίου Πατρών
Είναι, πια, παράδοση στην μικρή αυτή χώρα να γινόμαστε, κάθε χρόνο αυτήν την εποχή, θεατές (κυριολεκτικά, μέσα από τα ρεπορτάζ των ψηφιακών ΜΜΕ) του αποδεκατισμού των λίγων εκτάσεων δάσους που μας έχουν απομείνει, από τις καταστροφικές πυρκαγιές που καταταπίνουν κάθε ίχνος ζωής που θα βρεθεί στην πορεία τους. Και αν δεν είναι οι πυρκαγιές, παρατηρούμε αδιάφορα την καταστροφική θυσία των δασών στον βρώμικο βωμό της κακώς εννοούμενης «ανάπτυξης» μέσα από τους άλογους οικιστικούς σχεδιασμούς των τοπικών αρχόντων και των αυθαιρετούντων συμπολιτών μας.
Ευτυχώς, όμως, μέσα από τις καλοκαιρινές διακοπές που συμπίπτουν με τις καταστροφές, χαλαρώνουμε και ξεχνάμε μέχρι να έρθει το φθινόπωρο και με την επιστροφή μας να έχουν όλα ξεχαστεί. Δεκαετίες, τώρα, εξάλλου καταπίνουμε σταγόνα-σταγόνα το δηλητήριο το οποίο προσφέρουμε στο περιβάλλον μας και έχουμε αναπτύξει ανοσία όπως ο βασιλιάς των Περσών Μιθριδάτης.
Μάλλον κάθε φθινόπωρο περιμένουμε, με απάθεια και μοιρολατρία, την επόμενη καταστροφή που θα έρθει το επόμενο καλοκαίρι σαν κάτι φυσιολογικό.
Ευτυχώς(;) όμως υπάρχουν και αυτοί που δεν μας αφήνουν σε «ησυχία». Αυτοί που αρνούνται να συμβιβαστούν και να εξοικειωθούν με το «δηλητήριο». Αυτοί που αρνούνται να δεχτούν τη μοίρα του τόπου αυτού να γίνεται έρμαιο της ανευθυνότητας και της προχειρότητας.
Φέτος ήταν οι δύο Ήρωες του καναντέρ. Πέρυσι ήταν πυροσβέστες των επίγειων μέσων. Άλλες χρονιές ήταν οι εθελοντές. Πάντα είναι κάποιος ανάμεσά μας που αρνείται να πιει το δηλητήριο σταγόνα-σταγόνα και να εθιστεί στο εθνικό μας «πεπρωμένο», της αυτοκαταστροφής.
Ευτυχώς (;) οι άνθρωποι αυτοί μέσα από τον ηρωισμό και την άρνηση να συμβιβαστούν σε ένα στείρο καθήκον εκ του ασφαλούς, δρουν καταλυτικά ως αντίδοτο στο δηλητήριο που τελικά μας αποκοιμίζει και μειώνει τις αντιστάσεις και αντιδράσεις μας σε όσα καταστροφικά μας απειλούν. Είναι το αντίδοτο στον Μιθριδατισμό που, αθόρυβα, αργά, και με ακρίβεια, οδηγεί στην αποσάθρωση της, ήδη κλυδωνιζόμενης, κοινωνίας και της συνείδησής μας.