Το απερχόμενο τριήμερο βρέθηκα στο κλεινόν άστυ, ενόψει σημαντικών συναντήσεων – διαβουλεύσεων για τις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές. Μεταξύ άλλων, είχα μία φιλική συζήτηση με έναν συμφοιτητή μου, έντιμο και σοβαρό άνθρωπο, με πολιτική σταδιοδρομία, που όμως έχει απομακρυνθεί από την πολιτική κονίστρα, γιατί η βιωματική του εμπειρία γι’ αυτήν τον οδήγησε στην αποστροφή.
Ανάμεσα στα πολλά και ενδιαφέροντα που συζητήσαμε ένα σημείο με προβλημάτισε ιδιαίτερα. «Οι πάντες έχουν την ‘’τιμή’’ τους». Οι οβιδιακές μεταμορφώσεις που συναντάς, η αλλαγή θέσεων και στάσεων προσώπων που από «πολεμικοί λέοντες μεταλλάσσονται σε χαμαιλέοντες» είναι μία παραφυάδα του συστήματος, που χρησιμοποιείται εργαλειακά για να ακυρώσει κάθε αγνή, καθαρή, γνήσια προσπάθεια που δε θα την ελέγχει και θα αμφισβητήσει την κυριαρχία του.
Αυτήν την προσέγγιση την προσομοίωσα στη σημερινή ελληνική πολιτική πραγματικότητα. Από που να αρχίσει κανείς. Ακαταδίωκτο, ατιμωρησία σωρείας βαρέων εγκλημάτων, αυξανόμενα τεράστια χρέη των κομμάτων, που όμως χρηματοδοτούνται αφειδώς από τον κρατικό προϋπολογισμό, χαριστικές ρυθμίσεις, εμπλοκή πολιτικών παραγόντων στην αρπαγή της περιουσίας των Ελλήνων πολιτών, φτωχοποίηση, εκποίηση εθνικού πλούτου, εκχώρηση εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, αφελληνισμός και αποορθοδοξοποίηση, λαθροεισβολή, εκμαυλισμός, εξαχρείωση, αγραμματοσύνη και άλλα τινα αναπαριστούν την εικόνα του «παρά φύσιν» πολιτικού μας συστήματος.
Ταυτόχρονα, η πολιτική ατζέντα άλλα τυρβάζει.
Την ώρα που στην Ευρώπη εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες, κοινωνικές ομάδες, κινήματα, βρίσκονται στον δρόμο, επαναστατούν και διεκδικούν αυτά που τους ανήκουν, στην Ελλάδα που δίδαξε θυσία, πολιτισμό, ηρωισμό, ερίζουμε περί όνου σκιάς. Ενώ θα έπρεπε, κατά τα ως άνω διαλαμβανόμενα, αυτό το σάπιο οικοδόμημα να γκρεμίζεται στα εξ ων (παλιά σαθρά υλικά) συνετέθη.
