Η πρόσφατη δήλωση του πρώην Πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά για την υπόθεση των Τεμπών δεν αποτελεί μια ακόμη πολιτική τοποθέτηση στον δημόσιο διάλογο.

Αντιθέτως, είναι μια ξεκάθαρη παρέμβαση που θέτει στο επίκεντρο το ίδιο το χρέος της Δικαιοσύνης: να ρίξει άπλετο φως στην αλήθεια και να αποκαταστήσει, όσο είναι δυνατόν, την εμπιστοσύνη της κοινωνίας.

Ο κ. Σαμαράς ζητά το αυτονόητο: να προχωρήσει η εκταφή των θυμάτων, ώστε κάθε γονιός να γνωρίσει από τι ακριβώς χάθηκε το παιδί του. Πρόκειται για μια θέση που δεν στρέφεται ούτε κατά της κυβέρνησης ούτε κατά της Νέας Δημοκρατίας. Στρέφεται αποκλειστικά προς τη Δικαιοσύνη, η οποία καλείται να επιβεβαιώσει στην πράξη ότι δεν λογαριάζει πιέσεις, δεν καλύπτει σκοπιμότητες .

Η τραγωδία των Τεμπών δεν είναι μια «υπόθεση ρουτίνας». Είναι ένα εθνικό τραύμα. Και η μόνη θεσμική δύναμη που μπορεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων είναι η Δικαιοσύνη. Όχι με λόγια, αλλά με πράξεις.

Διότι, στο τέλος, το ζητούμενο δεν είναι αν μια κυβέρνηση αντέχει πολιτικά, αλλά αν η Δικαιοσύνη θα αποδείξει ότι παραμένει ο τελευταίος θεματοφύλακας της αλήθειας και της δημοκρατίας.

Η απεργία πείνας του Πάνου Ρούτσι και η σιωπή της Δικαιοσύνης

Ένα αίτημα που κουβαλά όχι μόνο τον δικό του προσωπικό πόνο, αλλά και την αγωνία εκατοντάδων οικογενειών να μάθουν όλη την αλήθεια για το έγκλημα που συγκλόνισε τη χώρα.

Γύρω του, πολίτες τον αγκαλιάζουν και του εκφράζουν τη συμπαράστασή τους. Η ανθρώπινη αλυσίδα αλληλεγγύης που σχηματίζεται δίπλα του δεν είναι απλώς μια πράξη συμπόνιας, αλλά ένα ηχηρό μήνυμα προς τη Δικαιοσύνη: η κοινωνία δεν αντέχει άλλη καθυστέρηση, άλλη αμφιβολία, άλλη σιωπή.

Η στάση του Πάνου Ρούτσι αναδεικνύει ένα σκληρό τεκμήριο της βαθιάς κρίσης εμπιστοσύνης προς την απονομή της δικαιοσύνης. Όταν ένας πατέρας αναγκάζεται να ρισκάρει την ίδια του τη ζωή για να μάθει πώς ακριβώς χάθηκε το παιδί του, τότε το πρόβλημα δεν είναι ατομικό, αλλά θεσμικό.

Η απεργία πείνας αυτή δεν αφορά μόνο τον ίδιο. Αφορά κάθε πολίτη που ζητά διαφάνεια, κάθε γονιό που απαιτεί δικαίωση, κάθε κοινωνία που απαιτεί να μην σβηστεί η αλήθεια μέσα σε σιωπές και σκοπιμότητες.

Άποψη

Ακόμα κι αν κάποιος θεωρήσει την απεργία πείνας μια απονενοημένη κίνηση ενός απελπισμένου πατέρα, πώς μπορεί άραγε να παραβλέψει το ζήτημα εμπιστοσύνης που αυτή αναδεικνύει;

Η εικόνα του ταλαιπωρημένου Πάνου Ρούτσι μπροστά στη Βουλή, να δέχεται την αγκαλιά και τη συμπαράσταση πολιτών, δεν είναι μόνο συγκινητική. Είναι τεκμήριο της βαθιάς κρίσης εμπιστοσύνης που ταλανίζει την απονομή της Δικαιοσύνης.

Ο Ρούτσι, πατέρας του 22χρονου Ντένις που χάθηκε στο έγκλημα των Τεμπών, βρίσκεται από τις 15 Σεπτεμβρίου σε απεργία πείνας, ζητώντας την εκταφή του παιδιού του για να διαπιστωθούν τα ακριβή αίτια του θανάτου του και να επιβεβαιωθεί ότι όντως αυτή είναι η σορός που έχει ταφεί.

Κι όμως, το αίτημα αυτό απορρίπτεται. Ο εφέτης ανακριτής Σωτήρης Μπακαΐμης το συνδέει με το σενάριο περί παράνομου φορτίου υδρογονανθράκων, που επισήμως έχει αποκλειστεί από το πόρισμα της ανάκρισης και τις πραγματογνωμοσύνες. Στο γράμμα του Ποινικού Κώδικα, η εκταφή επιτρέπεται μόνο με νέες ενδείξεις ή σοβαρά λάθη της νεκροψίας. Στην πράξη, οι εκταφές δίνονται σπάνια, για λόγους υγειονομικούς και ηθικούς.

Όμως εδώ δεν μιλάμε μόνο για το γράμμα του νόμου. Μιλάμε για την ουσία της Δικαιοσύνης. Για το αν μπορεί να σταθεί στο ύψος μιας κοινωνίας που δεν αντέχει άλλα σκοτάδια. Ο ίδιος ο Ρούτσι είπε με απόγνωση:

«Δεν εμπιστεύομαι πια αυτή τη Δικαιοσύνη… Δεν ξέρω τι έχω θάψει. Αν είναι το παιδί μου, αν είναι το παιδί μου με κάτι άλλο… Μήπως γι’ αυτό δε μου το δίνουν; Φοβούνται κάτι;»

Αν η Δικαιοσύνη θέλει να αποκαταστήσει το κύρος της, δεν μπορεί να αφήνει αναπάντητα τέτοια ερωτήματα. Γιατί όταν ένας πατέρας ρισκάρει την ίδια του τη ζωή για να μάθει την αλήθεια, τότε το πρόβλημα δεν είναι ατομικό. Είναι πρόβλημα Δημοκρατίας.