Στην υπόθεση της Μουρτζούκου, τα ερωτήματα που ανακύπτουν πλέον δεν περιορίζονται μόνο στα γεγονότα, αλλά αγγίζουν τον ίδιο τον πυρήνα της λειτουργίας των θεσμών

Σύμφωνα με στοιχεία που έχουν έρθει στο φως, οι αρμόδιες αρχές φέρονται να είχαν υπόψη τους κρίσιμες πληροφορίες για τον θάνατο των παιδιών εδώ και τουλάχιστον έναν χρόνο.

Παρά τις μαρτυρίες και τις ενδείξεις που διατυπώθηκαν ήδη από τα πρώτα στάδια της υπόθεσης, οι διωκτικοί και δικαστικοί μηχανισμοί δεν προχώρησαν εγκαίρως στις απαραίτητες ενέργειες.

Η χρονοκαθυστέρηση στη σύλληψη, σε συνδυασμό με την ύπαρξη καταγεγραμμένων μαρτυριών και αναφορών, δημιουργεί εύλογες απορίες: πρόκειται για θεσμική ανεπάρκεια ή για επιλεκτική διαχείριση της υπόθεσης; Και στις δύο περιπτώσεις, η εμπιστοσύνη των πολιτών προς το σύστημα Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξης δέχεται σοβαρό πλήγμα.

Η επιστημονική και νομική κοινότητα ήδη θέτει το ζήτημα της λογοδοσίας και της αναγκαίας θεσμικής αυτοκριτικής. Όταν πρόκειται για την απώλεια 5 βρεφών με την ίδια να ειναι παρούσα και στους 5 θανάτους όπου φυσικά υφίστανται σοβαρές ενδείξεις εγκληματικής ενέργειας, η καθυστέρηση των αρχών να δράσουν δεν μπορεί να δικαιολογηθεί ως απλός γραφειοκρατικός λήθαργος.

Επιπλέον, η πολυετής εμπειρία σε παρόμοιες ποινικές υποθέσεις δείχνει πως η έγκαιρη ανταπόκριση των θεσμών είναι συχνά κρίσιμη όχι μόνο για την απόδοση ευθυνών, αλλά και για την αποτροπή περαιτέρω εγκλημάτων. Στην προκειμένη περίπτωση, ο χρόνος που χάθηκε ίσως αποβεί καθοριστικός τόσο για τη διαλεύκανση της υπόθεσης όσο και για τη δικαίωση των θυμάτων.

Αν τελικά η καθυστέρηση οφείλεται σε αδυναμία των θεσμών να αναλύσουν εγκαίρως τις πληροφορίες ή –χειρότερα– σε απόπειρα συγκάλυψης, τότε τίθεται ένα βαθύτερο ζήτημα θεσμικής ευθύνης. Η αλήθεια οφείλει να διαλευκανθεί πλήρως – όχι μόνο ως προς το πρόσωπο ή τα πρόσωπα που ενδέχεται να ευθύνονται, αλλά και ως προς τον ρόλο που διαδραμάτισαν ή δεν διαδραμάτισαν οι θεσμοί.

Σε μια δημοκρατία, η καθυστέρηση της Δικαιοσύνης δεν είναι απλώς αδυναμία ,είναι απειλή.